Ik heb zo’n twee weken geen nieuwe posts gedeeld. Stop ik met Bakkenzoalsoma? Nee, natuurlijk niet. Het is nog veel te leuk om recepten en mooie foto’s met jullie te delen. Ik was een week met vakantie op Aruba!
Ik ben over het algemeen van het plannen en organiseren. Ik hou niet zo van verassingen en spontane acties, dat is niet echt direct mijn ding. Maar soms ontstaat er een kleine kortsluiting in mijn hoofd. Dan heb ik een idee en dan moet dat meteen uitgevoerd worden. Ja, spontaan en direct!
Zo bekroop mij eind mei een enorm verlangen om in het vliegtuig te stappen om mijn ouders, broer, zus en familie op Aruba te gaan knuffelen. Aruba ongeveer net zo groot als Texel, maar jammer genoeg wel een heel stuk verder weg. Dochterlief had een week vakantie rond de Pinksteren. Ik dook het web op en kwam een mooie aanbieding tegen voor een week vakantie op Aruba. Ik belde mijn moeder op en vroeg of ze een knuffel wilde, want ik zou over twee weken op de stoep staan. Ik heb haar er wel enorm mee overvallen, maar ze was dolblij aan de telefoon. We waren van hart
e welkom en binnen de kortste keren zaten we in het vliegtuig naar Aruba. Het was geweldig. De reis was lang. We kregen in het vliegtuig een warme maaltijd. Echt hoogstaand was het niet, maar het was goed te eten. Het was een soort bami met kip, wat vers fruit, slagroomsoesjes en een sneetje rozijnenbrood. De witte wijn moest ik zelf betalen.
Het duurde eindeloos voor we er waren. Ik werd weer even met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik besefte weer hoe ver van een groot deel van mijn dierbaren mijn leven zich afspeelt. Het is aan de andere kant van de wereld. Aruba ligt hemelsbreed zo’n 8.000 kilometer van Amsterdam verwijderd. Dat doe je niet even met de auto. De Atlantische Oceaan die de beide werelddelen van elkaar verwijderd is daar ook wel even een hindernis voor.
Na een tussenstop op Curaçao kwam mijn kleine geboorteland dan eindelijk in zicht. Wanneer ik terug naar Rotterdam rijd en de Euromast zie, dan wordt ik overmand door een gevoel van thuiskomen. Als ik in het vliegtuig naar Aruba zit en ik zie de contouren van het eiland verschijnen is dat gevoel daar weer. Allereerst is daar een bijna kinderlijke opwinding en vreugde die ontstaat omdat ik weet dat ik mijn familie weer zal snel zien. Het weerzien met het eiland zelf is ook heerlijk. Ik kom thuis.
Ik had mijn ouders drie jaar gezien. Mijn broer, zus en aanhang al vijf jaar niet. Je kunt je voorstellen, dat het weerzien een prachtig emotioneel moment was. De warmte en genegenheid die wij voelden bij elke kus en omhelzing van mijn ouders, broer, zus, neven en nichtje, schoonzus en schoonbroer, tantes en andere familieleden was geweldig. Het was als een warm bad vol liefde. De fysieke afstand is groot, maar de onderlinge band is sterk en onwrikbaar. Ik ben dankbaar voor mijn lieve familie en voor de hechte band die we delen. Het was zo geweldig om iedereen weer te zien en te kunnen vasthouden.
Aruba is “One Happy Island”, met een heleboel happy Arubanen. Als er een reden is om te feesten, dan wordt dan gedaan. Samenzijn, gezellig kletsen, lachen, eten, drinken, muziek en dansen zitten ons in het bloed gegoten. Ook ons bezoek aan de familie was een reden voor een feestje. Mijn moeder had alles voor ons geregeld. Ze had een heel activiteitenprogramma samengesteld en natuurlijk ook geregeld dat we veel en lekker konden eten. We hebben ervan genoten.
Op de dag van aankomst stond een heerlijke white chocolate cake klaar om aangesneden te worden. Mijn moeder had hapjes besteld en gemaakt. Gevulde eieren, hamrolletjes en Arubaanse kroketjes werden uitgedeeld. Voor manlief had mijn vader speciaal een krat Chill bier gehaald van Aruba’s eigen brouwerij Balashi. De volgende ochtend stond mijn moeder vroeg op en maakte een heerlijk ontbijt voor ons klaar. Op het ochtendprogramma stond een bezoekje aan het strand gepland. Dat was echt even heerlijk. De zee was heerlijk en het strand geweldig. Ondertussen was mijn broer al urenlang bezig om een smoked barbecue te maken. Dat is zijn specialiteit. Hij had kilo’s spareribs gekocht. De spareribs worden in een speciale barbecue op hout gerookt. Dat waren de heerlijkste spareribs die ik ooit gegeten heb.
De volgende dag gingen we met de hele familie op stap en hebben we een familyroadtrip op Aruba gedaan. Alle bijzondere plekjes op het eiland hebben we bezocht. De dag werd afgesloten met een bezoek aan een visrestaurant “De Zeerover”. Nu moet je weten dat de Zeerover letterlijk aan zee ligt. Het restaurant heeft een eigen pier waar de visserboten aanmeren. De vis wordt gevangen op zee en ter plaatse schoongemaakt en bereid. Ik kan niet beginnen te beschrijven hoe lekker dit was. De bereiding was simpel. Alleen wat peper en zout en bakken in olie. Niets meer…Het was een geweldige ervaring.
Het eiland zelf is prachtig. Overal langs het strand staan prachtige palmbomen trots met hun bladeren te wuiven. De stranden zijn hagelwit en de zee is schitterend blauw. In de tuinen groeien de meest exotische vruchtenbomen. Kokosnoten, zeedruiven of stranddruiven, avocadobomen, mangobomen, papayabomen, mispelbomen, guanabanabomen, West-Indische kersbomen (shimaroekoe), zijn voorbeelden van bomen die gewoon in de tuin kunnen worden geplant. Deze vruchten groeien allemaal in de gezamenlijke tuin van mijn ouders en mijn zus. Wat wil je nog meer. Vissen uit de zee, fruit en groenten uit je eigen tuin. Op een avond zaten we op de veranda te schommelen. Mijn vader was achter in de tuin bezig. Hij had een verse kokosnoot voor me opengehakt. Uit zijn eigen tuin. De kokosnoot kwam van een palmboom die een zaailing is van een palmboom meer dan een halve eeuw terug door zijn vader was geplant. Dat is toch geweldig!
Naast het fijn samenzijn met de familie besef ik, dat ondanks dat ik op mijn vijfde jaar het eiland heb verlaten, ik tot het eiland toebehoor. Ik kan met recht zeggen, dat ik geboren ben op een paradijs. Arubanen zijn trots op hun kleine eiland. Dat ben ik ook!
En tsjonge wat ben ik geïnspireerd geraakt. Ik heb heel nieuwe ideeën voor Bakken Zoals Oma opgedaan. Natuurlijk ga ik de “White Chocolate cake” een keer proberen, maar in de rubriek Happy Hour komt zeker ook de Aruba Ariba terug en ook de klassieke Arubaanse pannenkoek (pan bati) zullen de komende weken de revue passeren.
Tot zover mijn reisverslag van onze vakantie op Aruba. De ervaringen van mijn bezoek aan het prachtige Aruba neem ik mee in de recepten die ik de komende tijd ga maken en delen. Ik zal zo vrij zijn om deze post te besluiten met een vakantietip: “Go to Aruba!”
Wil je reageren of heb je vragen? Dat kan hier.